54 Solexrijders verzamelden zich bij kasteel Doorwerth, een van de mooiste plaatsen om met de nostalgische Solex te starten. Het zouden er 55 zijn geweest als Chris niet gevallen was op weg naar de startplaats. We hopen dat hij weer snel de oude is. De weersvooruitzichten waren ideaal. Zon, temperaturen van iets boven de 20 graden en weinig wind.
Dit jaar richtte de tocht zich op de luchtlandingen ten zuiden van de Rijn. Deze moesten de weg vrijmaken voor de grondtroepen van het Britse 30e Legerkorps die vanuit België moesten oprukken om binnen drie dagen in Arnhem te zijn. Hiervoor moesten binnen deze drie dagen alle tussengelegen bruggen veroverd zijn. Dit moest bereikt worden door luchtlandingen rondom Eindhoven, Nijmegen en Arnhem en later bij Driel (operatie Market).
De tocht ging naar het luchtlandingsgebied van de 82e Luchtlandingsdivisie (All-American) die de opdracht kreeg om alle bruggen tussen Grave en Nijmegen te veroveren. Op de brug over de Nederrijn passeerden we het monument van de 101 ste Airborne divisie die na de slag bij Arnhem de Duitsers in de Betuwe bevochten. Daarna passeerden we Schoonderlogt. Deze boerderij fungeerde als tijdelijk hoofdkwartier van de Amerikanen in de herfst van 1944. Er werd kort gestopt in Homoet om Peter van Dalen die met de onfortuinlijke Chris meereed, ons te laten inhalen. Via de brug over de Waal bereikten we Beuningen waar gestopt werd bij een monument ter nagedachtenis aan de bemanning van een neergeschoten bommenwerper. Via Wijchen bereikten we de lunchlocatie, Sint Waldrick. Er werd buiten geluncht. De bediening was opmerkelijk vlot. Lekkere gerechten voor een redelijke prijs. Prima locatie!
Na de lunch reden we via een onverharde weg, een mooie stofwolk producerend, door de weilanden waar op zondag 17 september 1944 het 504de Parachutisten Infanterie Regiment landde. Het regiment was onderdeel van de 82ste Luchtlandingsdivisie die op die dag naar beneden kwam met als taak de heuvels bij Groesbeek te veroveren en daarbij de bruggen over de Maas, de Waal en het Maas-Waalkanaal veilig te stellen. Er werd gestopt bij het monument.
Na een korte pauze zette de groep zich weer in beweging om via Overasselt en Malden naar hotel Sionshof te rijden. Het hotel is omgedoopt in sushi restaurant Konbanwa. In dit hotel werd een perscentrum voor de internationale media ingericht. Op 19 september vertrok van hieruit de eerste gecombineerde Amerikaans-Engelse aanval op de bruggen bij Nijmegen waarna er in Nijmegen hevig werd gevochten tussen de Amerikaanse en Duitse troepen aan de zuidzijde van de verkeersbrug en de spoorbrug. Verder ging de groep via Berg en Dal naar Beek. Dit ging via een steile afdaling waarbij de remmen van de oude beestjes flink op de proef werden gesteld. Bij nood konden de klompen op de weg bijremmen. In Beek werd gestopt bij het monument van de bevrijders van Beek, de 82ste Luchtlandingsdivisie. Via Nijmegen reden we over de Waal en stopten bij het monument van één van de meest roemruchte en heldhaftige rivieroversteken. Hierdoor viel tegen de avond van 20 september 1944 de Waalbrug te Nijmegen onbeschadigd in geallieerde handen. Sinds 19 oktober 2014 loopt iedere dag een veteraan de Sunset March op de Oversteek. Het is een dagelijks eerbetoon aan de geallieerde militairen, die gevochten hebben voor de vrijheid van Nederland. De Oversteek ligt over de Waal op de plaats waar op 20 september 1944 Amerikaanse militairen van US 82nd Airborne de Waal zijn overgestoken naar de noordzijde. Tijdens deze zogenaamde Waalcrossing zijn 48 geallieerde militairen gesneuveld.
De verlichting van de Oversteek is een heel speciaal lichtmonument: 'Lights Crossing'. Er staan aan beide zijden 48 lichtmasten op de brug. Op het tijdstip van zonsondergang worden deze paren lichtmasten na elkaar ontstoken in het tempo van een trage mars. Totaal duurt het ontsteken bijna 12 minuten. Na afloop wordt in een speciale ceremonie een groet gebracht bij het monument op de Oosterhoutsedijk aan de Noordzijde van de Waal.
Na een korte stop bij het monument met veel bloemen, werd koers gezet naar Driel waar op 21 september 1944 Poolse parachutisten waren geland. De laatste stop was bij het Polenplein in Driel. Op de Drielserijndijk is de Westerbouwing goed te zien. Vanaf daar maakten de Duitsers het de Amerikanen in de Betuwe erg lastig. Nog een brug en we bereiken in goed orde de startlocatie.
Op het terras van “De Zalmen” werd met een drankje nagepraat over de geslaagde tocht waarbij Frank een zeer kundige bitterballen distributeur bleek te zijn.
Rest me de dames van de inschrijving te bedanken, de verkeersregelaars die voor een snelle doortocht zorgden zodat we ondanks de 86 km lange tocht nog redelijk op tijd terug waren. Last but not least Answald die niet op zijn Solex meereed maar met zijn bus om pechgevallen die er gelukkig niet waren mee te nemen. Hij kon mij helpen met zijn (bahco)sleuteltje 9 om een vuiltje uit de sproeier van mijn Solex te halen, zodat ik rijdend en niet hangend aan de binnenbanden van Frank het laatste deel van de tocht kon afmaken.
Huub