16e Airborne Solextoertocht 2019

De weersvoorspellingen voor zondag 8 september waren niet veel belovend. Gelukkig waren het voorspellingen en viel het in werkelijkheid reuze mee. Zon en wolken wisselden elkaar af en er viel geen drup regen. 59 Solexrijders en rijdsters verzamelden zich rond 10 uur bij kasteel Doorwerth. Een gastvrije en super mooie locatie. Zoals van ouds was de inschrijving weer perfect verzorgd. Bij Arnold kon de lunch worden doorgegeven.

Na een korte instructie over de bijzondere plaatsen waar gestopt zou worden door Ruurd gingen we op pad. Door Heelsum en Renkum reden we naar de landingsplaatsen X en Z, de Renkumse en Heelsumse heide. Na een stop zette de karavaan zich in beweging voor de ''race to the bridge”, de route die het bataljon van John Frost naar de brug in Arnhem volgde: Renkum-Heelsum-Doorwerth-Heveadorp-Oosterbeek-Arnhem. In tegenstelling tot het merendeel van de Britten haalden we de voormalige perimeter rondom de brug wel. Een korte rit door het centrum van Arnhem bracht ons bij het Elisabeth ziekenhuis, nu een appartementencomplex. Hier werden de Britten tegengehouden en teruggedreven naar Oosterbeek. Een vriendelijk mevrouw deed de deur van het complex open zodat we naar binnen konden om het complex van binnen te bekijken.Binnen waren veel historische foto's van het ziekenhuis tijdens de Slag om Arnhem. Na de stop reden we verder via de Zwartestraat. Hier zat de bevelvoerder generaal Roy Urquhart vanaf maandag tot dinsdagochtend op zolder om niet gevangengenomen te worden en waren de Britse troepen zonder opperbevelhebber ter plaatse. Via de steil oplopende straten van de wijk Lombok gingen we op weg naar Schaarsbergen. Dat was klimmen geblazen voor de Solexen. In Schaarsbergen passeerden we het Arnhems Oorlogsmuseum. Daar staat zwaar materieel buiten waarmee de Britten werden teruggedreven. Langs het park de Hoge Veluwe en Planken Wambuis bereikten we Otterlo. In Otterlo stopten we even bij het oorlogsmonument dat herinnert aan de bevrijding in 1945. Omdat de lunchwensen vooraf aan de Waldhoorn waren doorgegeven (Arnold bedankt) kon de lunch snel worden geserveerd.  Deze was prima verzorgd.  Na gelaafd te zijn en vol goede moed, zette de groep zich weer in beweging voor het tweede deel van de tocht. Het eerste doel was de  Ginkelse heide. Dit was landingsplaats Y op 18 september 1944. Er werd gestopt bij het nieuwe Airborne monument van de gemeente Ede. Frank en Els hadden dat niet door en waren doorgereden en werden vervolgens als nog niet aangekomen doorgegeven. Na enig zoeken en heen en weer bellen bleek dat ze doorgereden waren en op de parkeerplaats tegenover het Shell station aan de Amsterdamseweg stonden. Vanaf deze historische plek werd opmars van de landingsgroep van de Ginkelse hei tegengehouden en vervolgens teruggedreven richting Wolfheze en later Oosterbeek. De volgende stop was bij de Airborne begraafplaats in Oosterbeek. Op de begraafplaats liggen meer dan 1800 militairen die gesneuveld zijn in de Slag om Arnhem. Na de begraafplaats reden we naar Hartenstein. Daar stond een replica van de Horsa glider die veelvuldig gebruikt werd om troepen met uitrusting naar vijandelijk gebied te vervoeren. Bijzonder informatief. Het laatste deel van de tocht was een afdaling door Oosterbeek naar de Oude Kerk. Dit ging via de straat waar een bekende Solexrijder woont en een museum heeft. In de nacht van 25 op 26 september 1944 trok de 1st Airborne Division zich terug uit de perimeter rondom Hartenstein. Terwijl de gewonden die achtergelaten moesten worden bleven schieten om geen argwaan te wekken bij de vijand, trokken de militairen die konden lopen via de kerk naar de Rijnoever. Daar werden ze met bootjes naar de andere kant van de rivier gebracht. Deze militairen bereikten zodoende de eigen linies. Met de zon op het gezicht reed de groep terug naar kasteel Doorwerth. Het was een perfect georganiseerde tocht. Veel dank aan de verkeersregelaars Arnold en Theo die de moeite hadden genomen hiervoor een examen af te leggen. Answald voor het rijden van de bezemwagen en hulp bij de pechgevallen. Meenemen en verhelpen was het devies. Aan het einde van de rit (77 km) was de bezemwagen leeg. Vanwege de tijd gingen de meeste deelnemers na de rit huiswaarts. Er werd door een kleine selecte groep nog nagepraat onder het genot van een drankje. Alle deelnemers worden bedankt voor hun bijdrage aan deze historische tocht.